Bu bir yalnızlık krizidir
Kalp ritmi bozuk, nabız düşük
Solunum yetersiz.

En son hatırladığım şey
Ayrılığın masum kahkahalarını yüzüne üfleyişimdir.

…

Masumiyetim gecenin çıkmaz sokaklarına hapsolduğu an
Dudağımdan düşen üç harfle yitirdim ruhumu.
Ruhum ki ebediyetini zulme terk edip
Martıların kanadında asılı kaldı.

Ah sevgilim
Biz yırtık bir ütopyanın masum çocuklarıydık
Bu yüzdendir oyunları baştan kaybedişimiz.
Yüreğimiz bu anlamsız uçan uçurtmaya takıldığından beri
Yalnızlığı adımız gibi başrollere yazıyoruz
Lâkin tutturamıyoruz tirajı.

Yitip gidiyoruz anlamsız esen rüzgârın koynuna
Kimi zaman bir ağacın dalında soluklanıp
Dibe vuruyoruz nedensizce.

Her yol bulaşıcı bir hastalık gibi kanımızda
Zehri yüreğimizi parçalayıp
İkinci sayfa haberlerine konu oluyoruz.
Hayat bu ya, ertesi gün unutulup gidiyor
Kayboluyoruz nasırlaşan avuçların acımasızlığında.

…

Unuttuğum bir şey var diyorum kendime
Fikrim ruhumla oynaşırken
Avucumda cılız bir sıcaklık yoklayıp duruyor bedenimi.
Meğer dudağında ki üç harf içinde kalmış
İçimi soğuk bir morg kuytusuna atmış.

Sonra…
Ben ölmüşüm ve hiç ağlayanım olmamış kefenimin üstünde.