bilinmeyen bir zaman
bilinmez mekan
bir sorgucu cevaplar aradı
bulunmayan mozaiklerde

ertelenmiş kayıplardan söz etti
dedim; geleceğe ertelenebilir mi kayıplar
kaybedeceğinden nasıl emin olur insan
bana çamura bulanmamış nehirler getirebilir misin

I

-ateş çemberine gülümsedi cefa

o dedi
hayat maskedir
kurtar beni yüzümden

acınılası bir söz yumağı döküldü dilinden
dili pas tutmuştu sır ertesi mesafelerde
kaybetmek dediysen orada dur
ben zavallı değilim

bulmak için aramam çürük yaraları
onarmak için beklerim veremli ağrıları
kayıplar aramayı gerektirir yalpaladığında
ararken anlaşılır kayıpların kayıp olduğu
ben O’na sığınırım / bana bahşettiği duaya

beklemek mi zor, susarken inşa etmek mi sesleri
bekleniyor olmak mı yahut; yankı boşluklarında
yoruldum anlamaktan aynaları, pusunu yırt yüzümün!





II

-ateş çemberine doğruldu vefa

o dedi
bağlılık ’bitmeyen bir senfonidir’
bıkmadan dinlemek gerekir

ertelemek dediğin nedir
ölümü ertele gücün yetiyorsa
anlat
umut dediğin nedir
karıncaların kırıntı taşıması mı yuvaya

ne biliyorsun yaşamak adına
yüzünü saklamak mı günahlardan
sevapların hatrına
yaslanmak mı bilmediğin / günahsız yanlarına
yalanlamak mı us’suz aklını

endişem yanıyor derinimde / ayetlerimi kaybettim
hüzünlü yağmurları içselleştirdim adınla
her gün batımında
ekimlerime verdim düşman suretli acıları

ey huzur
hangi şarkının nakaratındasın
hafızama yenildim
ritmini tutturamıyorum

toprağın kalbine sığın
bulutları kaldırsın umut
ilahi bir aşkla





III

-ateş çemberine hapsoldu sefa

o dedi
sabır umudun annesidir
’tırtılın kelebek olma beklentisi’

ateşe değse kanatları çocuklar düşer rahminden
külüne su serpmesinler diye tuz akıtır göğsünden

ölmek istedim kalbimi yakaladığım yerden
boğmak istedim umudu

çıkar göğsümün şavkını
düştüğü balçık denizinden

gidemediğim şehirler kovuklarda sırıtıyor
pişmanlıklar çukurlarından sıyrılıp sokuluyor yılan gibi ruhuma
anlıyorum yollar yalnızca haritalarda yakın
ve dağlar uzak hayal kurarken fotoğraflarda

güya öldük yaşarken taş kesiği egolarımızla
göğsünü söktük rüzgarın ay ışığının saflığında
çamurlaşmış ellerimizle ağladık sonra





IV

-ateş çemberine uyandı rüya

dedi; O’na yürü affedilmek için
kendin olduğunda dön, ben beklerim

daha bu gece gördüm hu çeken dervişleri
tespih taneleri gibiydi gözyaşları mırıldanırken
ellerinden yükselen aminleri ruhuma sürmek istedim

ağladı bir adam, oku dedi
uzun bir şiirdi, sesi vardı üstelik
içinde adım geçiyordu

rüyaları sevdim en çok, bir de kuşları
en çok da hatırlamamayı; elimdeki sapanı

dedi;
dişlerini geçir gökkuşağına
keşfedilmemiş o rengi getir
acı her renkte büyütür insanı
üvey acılar yetiştir, bu bir kabus değil


-renksiz şiirler yaz bana, içinde gökyüzü olsun










fulya/ekim2011