/biliyorum bitmezse vedalar
gidip gidip geldikçe sen durmadan
içimde döner durur sayıklamalar…/




dokunma yarama dokunma!
açılır yediveren gül gibi
benden çok yakar seni/ dokunma…


gölgelerden gerçek ettim ben seni
yalnızlıklarda büyüttüm
döktüm şebnemlerimi üstüne
dev ettim
ve kâbusunla kilitledim özümü
dürdüm dilimi
hayata değmedi yüzüm
o zamandan beri


koyu karanlık gecelerin
ötesini de gördüm senle
soluğunla akşamı getiren
bir diken ucuydun
kanattın/ kanattın durmadan…


sen, sıcak mevsimleri tıka basa doldururken içine
ben dudağıma bile konduramadım baharı
gitmeye durana, kal demeyecekmişsin!
yoksa, acıdan ölemeyen sen olursun böyle…


sükûtun altını olmazmış sevdada
kadim acılar biriktirirken kahırlarla
gelir, kırılırmış bir yerde sözün mührü
işte! o zaman şimdi
öldür onu, pakla kendini


geçmişten getirdin sen geleceğini
ışığı delip geçince karanlık
bitmeyenler, tozup gitti başka bir otağa
aşk, şarkılarını orda söylüyor şimdi


şans kapıyı ikinci kez çalmadan geçti
kayıp sesini arama boşuna
gündüze gurbetliğini bitir
dinlendir yorgun gövdeni
bu talandan sonra
tin ile tenin kolkola
yıkasın zehre bulanmışlığını
ahd et, bahşetme kendi kendine sonrasızlığı!


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir