-ne çok ölüm var; morga döndü kalbim


ı-

her maktul katilini aramak isterdi yaşasaydı
unutmaksa en hakiki sığınaktı suçluyken

ben senden geçmelerden geçiyordum -yine
eğreti duruyordum kaldığımda

/sensizlik göğsümü parçalayan bir ok gibi
hangi gergin yaydan kopup geldi böyle öfkeli/

kanı çekilmiş bir vampirin soğukkanlı hali
ve çatlayan tuvallerin acizliği var sesimde

-bu panik halim, kabullenişime...

maskelerimizle bütünleşmek kaçınılmazdı da
parçalayıp atmak mıydı en zor olan

her gömülen insan ! insandı
sevaplar da günahlar kadar çok olsaydı -keşke
nasılsa hepsi de toprak olacaktı
fısıltılarla ve sırlanmış pişmanlıklarla



ıı-

yıkık bir mabetten geliyorum
gözlerimde provasız ölümler
yaşamaksa bir sanat şaheseri

nakış nakış işlenmiş bir cinayet gibi
’yalana dolana sapmadan’ kol gezmek

boynumda zümrütten bir anka
sizlere bereket

çalkalan ey dünya!
çalkalandıkça kırk bin parçaya bölün
gözlerimden düşerken kalbime dağıl

ben küçük bir yelkenliyim
rüzgârını üfle devrildiğim yerden
kaldır beni dalgaların ezgisine



ııı-

kulak ver iç çekişlerime
akrep zehri düşen ölümlerden
kelebek yaşayışlarına varana
bak dilim kilitlerde asılı kaldı

bil ki
senin için katlanıyorum bu üryan ağrıya
yol yordam bilmez aklımı kır kalbine

-çocuğum ben; kuklalar büyütüyorum ağaç gövdelerinde

ey mehdini kucaklayan sevda
geleceğe çomak sokan hatalarımı bıçakla

baki bir yalnızlık bu
yaralarım flu kanlar damıtıyor

kor oldu özlemlerim
söz karası gitmelerin kasislerinde
bembeyaz gelmelere
çöz yaşlarımı gözden ırak bir kirpiğe

razı gelme suskulara / konuş rüzgâr aşığım
gelmeyişinin rivayetini yasakla
koş iklimlerce mevsimlerime

vuslatın hevesiyle bekleyen
zamanın süzgecini yakala

yorgun izdüşümlerime çevir iç yüzünü
tereddütlerimden yarala


tek bir kelimesin dilimi kenetleyen
prangalarını boşaltsana ceplerinden
varlığınla ihya etsene beni!



diyorum ki sarhoş olalım MİHRİMAH içip
zuhur etsin dünya
soğumuş gibi kalemim



sevdiğinde özgürdür ya; tutuklular bile
-sahi EKİM’de can çekişmek ne renktir?








fulya/ekim2011