bıraktığın yerde soluyorum
üzerimde aynı atlastan örtü
yıldız çiçekleri devşiriyor hala gözlerim…



.....



ilk anımsadığım mavi, dedemin gözleriydi
ilk aldığım en güzel hediye ondandı
nasıl hatırlamam…
en sevdiğim oyuncağımı
kırmızı boyalı tahta beşiğim
kendi elleriyle yontmuş boyamıştı



ve…
terk eden
ilk giden oydu
çocuk aklımı da çalarak



günlerce…
ahşap kapının eşiğinde ağlamış
sonra aylarca dönmesini beklemiş
gözlerim sokağın başına asılı kalmıştı



içimdeki kuzguni acıyı, açlığa dökmüş
“ölecek çocuk” dediklerinde anlamamıştım
nasıl da sevinçten çırpmıştım çırpı bacaklarımı
demek ki kavuşacaktım
hem de sarmaşık gülü kollarına…



……..



uzun uzun yollar
önümüzde kıvrıldıkça
bir elimde doladığım saçım
bir elimde naylon bebeğim
içimden küsleri oynarken
kendi kendime söyleniyordum
"bu kadar uzağa gitmiş olamaz
olsa olsa ancak yolu kaybetmişti" dedem




uyandığımda
çoktan gece olmuş...
kırık gözlerimde hazan... dökülüyorum
karşımda tanımadığım bir çift yeşil göz
oysa ben maviye vurgundum
hem de mavinin en delisine…
korkmuş öylece sana bakmıştım
don kesmiş yüreğimle…




kızgındım nineme
kızgındım size, hepinize…
ilk defa insanlara güvenmemeyi
yalnızlığın rengini, gidenlerin asla dönmeyeceğini
ilk defa o gün öğrenmiştim




aramıza
kalın duvarlar örmüş
artık geçit vermeyen puttan bir kaleydim
ne yapacağınızı şaşırmışken…
ben hala gizli gizli ağlardım geceleri
dedemi özleyen dudaklarımı…
sessiz sessiz akan sellere boğardım…



yıllar su gibi geçti... sanki
yorgun nasırlı ellerin bile pamuktu
saçlarımı okşayıp şakalar yaparken
katılarak gülerdim karşında…
yeniden sevmeyi, insanlara güvenmeyi
yeniden sen öğretmiştin
altından yüreğinle...




sevdiğim
ikinci renkse yeşildi…
eve geldiğinde önce ben koşardım kucağına
alnındaki uzun çizgileri elimle ütülemeye çalışır
gözlerimi gözlerine yapıştırır…
küçük bir kelebek gibi yüzünün her noktasına
konmaya çalışırdım…



sonra
beklemediğim bir anda ikinci giden sen oldun
hazırlıksız gelmişti yokluğun
tıpkı ilki gibi…
tarifsiz acılara bilenirken yüreğim
artık biliyordum gitmelerin anlamını
biliyordum ki gidenler asla geri dönemezdi




şimdi
renklerin yeşilini de mavisini de
ne çok seviyorum...bir de seni babam...












ayşe uçar
28 /09 / 2011