Dağ başında ölürken bir nefes
Her damla terde darbı vardı hayatın
Çırpınırken bir minik serce göl olur yürek
Ve suyu çekilmiş pınarın yanında dalar hülyasına
Kuru bir ayazın kar tanesi
Uzaktan gelen kalleşin kurşun sesinde uyanır kardelen

Yüreğine aldığı silah bozar doğanın en güzel büyüsünü
Çizer yaşamadığı hayatın üstünü
Nasılda yorgun duruyor kestane rengi saçları
Ela gözleri kan çanağı bürüse de
Karşı kıyıların sıcaklığını yaşar dost diye

Uzaktan dökülür gözyaşları cinsiyet ayırmadan
Baharlarını yazlarını parçalar can diye
Doğada koşar adam gibi adam diye
Dinmez İstanbul sokaklarında acıların yankısı
Uzaktan gelen bir kurşun sesi yıkar
Düşünü, sevdasını, suskusunu
Yağmur damlalarında yıkamış elindeki kiri
Yüreğindeki çocuksu sevgiyle yeşerir kardelen

Duyguları karanlığa bürünse de mertliği yerinde
Adına hayat denen masalda doğar yağmur damlası
Yıldızları bile sönmüştür minenin
Gökyüzünde değil avuçlarındadır yıldızlar
Umudu göz kırparken savurur kestane sacını
Bir alazın ışıltısında yanar ela gözleri
Hicrana mahkûm etse de içindeki gonca gülü

Duruyor bulmacası kara kalem önünde
Sevdanın ölümünü içten ice içerken
Günahın neydi kardelen
Sen yakardın ben ağlardım
Bir tek sen sütten ten kokardın
Sendeki güzellik bulmacası
Bendeki yanık bir türkü yağmur damlasında sevdaydı
Güneş bize küsse sen kardelen çiçeğim sen açmaya devam et


ZERREM
OSMAN TÜRKASLAN