Uyuyorum
Uyanıyorum
Uyuduğumu sanıyorum.
Hala uykularımda sayıklıyorum,
Biliyorum uykumda seni sayıkladığımı,
Kendi sesime uyanıyorum gecenin bir yarısı,
Gözlerim nemli oluyor,
Olsun.
Bebekleri hala ölüm sarısı,
Adın dökülüyor dilimden nedense,
Sesim boğuk çıkıyor, sayıklamaktan olsa gerek,
Kızmışım yine yokluğuna, isyan etmişim sensizliğe,
Hıncımı sensizliğin ellerinden almışım,
Öfkem yumruk olmuş, tırnaklarım avuçlarıma batmış,
Yine avuçlarım kanıyor sensizliğin içinde.
Ilık akıyor kanım, yerdeki bembeyaz bir kâğıdın üzerine.
Bakıyorum kâğıda, beyaz bir bahar doğuyor.
Eski evin kerpiç duvarı dibinde,
Bir gelincik, yanında üç beş hercai menekşe,
Papatyalar kapı önünde eşikliğin tam dibinde,
Leylekte var yine bu defada düşümde,
Bense karşı duvar dibinde,
Ağzımda sigara yerler izmarit dolu,
Ne zamandır bekliyorum bilmiyorum,
Yorgunum ama hüsran yok,
Seni düşlüyorum düşümün içinde,
İşte göründün eski sokak başında,
Güneşte saçların parlıyor,
Rüzgâr hafif esiyor,
Yinede kâkülünden üç beş tel havalanıyor,
Bak işte yine kapı çalınıyor,
Açıyorum karşımda sen,
Sarılıyorum sana doyasıya,
Sıcaklığına uyanıyorum.
Avuçlarım kanıyor.
Bembeyaz kâğıdın üzerine,
Kanım buz gibi,
Sensizliğin içinde,
Yok, sen inanma,
Seni gördüm yine düşümde.
Orhan YILMAZ