güneş köşebaşlarına bırakır kendini
ve akşam yalnızlığı boşluğun telaşına
mevsim gözünü kapadığında...








hüzün dalgınlıklar eskir gecelerde
ikindiye yansıyan tenler odalarda
herşey artık yalnızdır kendi derinliğinde
belleğe kazılan anılar kederle sevişen
aşk bitti
sessizce sıyrıldı yazdan insanlar
suretler ışıyan lambanın yaşında
donuk bir resim








tarih sayıklamaların içinden geçtiğim bakmalar
gittikçe körleniyor denize oturan şiirler
sahte bir maviye düşen suyu büyütüyorum ruhumda
kızgın akşamların sandığında gündelik uğultular
yorgun geçmiş durmadan gövdeme yağmalanan
gitgide unutuyorum duvarlarda gülümseyen uçurumları
kalbimin ezberinde ölen şehir
cehennem uykusu







içime atılan sancıların kıyametinden taşan parçalar
gürültü koparır yüreğimde
gölgeler gizli bir bulut
perdelerden sızan




güneş köşebaşlarına bıraktığından beri kendini
aşk bitti
karanlığa doğan soğuk
kabuk bağlayan düşlerde

üşüyorum.