Uzandığında ellerin saçlarıma
Aheste ,
Dudaklarıma örtüşünce dudakların,
Durgun nehirler çağlardı yüreğime akan.
İntiharın eşiğindeki
Kanı pompalardı can özüme.

Ay parlıyordu geceye vurduğunda zamanlar.
Deniz küsmüştü yakamozlara
Sana vuruyordu dalgalar.
Aşk kaybedilince aşk olur diye öğretilmişti bize.
Ondandı belki
Hep imkânsıza tutunama becerimiz.
Her kıpırtı
Bir ayrılık fermanının ilk satırıydı
Engelli maratonlarda…


Eski kitap arası kurutulmuş çiçekler kesince yolumuzu,
Bir iç çekiş vuku bulurdu, geçmiş zamanın hasretiyle…
Kollarım bağlı,
Arkandan koştururdum sonsuza düşleri.
Çalınmış zamanlarda
Çoğalırdım seninle.
Ten yanığı uyanmalara sürgün dokunuşlarda
Gidişler doğuşundu prematüre...


Bir buse kondururdun akıp giderken benden.
Hiç gitmeyecek gibi sarılırdı ellerimiz bedenimizden önce,
Hiç veda sözleri çıkmayacak gibi dudaklarımızdan.
Öylece mim koyardık kelimelere,
Dört göz görürdü gözlerimiz
Birbirimizi kapalıyken.

Ve biz aynı semtin çocuklarıydık,
Yolları hiçbir parkta kesişmeyen...




Canan Korkmaz