/ Kendimi sana bırakışım teslimiyet farkımız
Ben bunca dik durmasam olur muydu aşkımız /

Bu aşk; kıyısında durduğum
Bir uçurum doğuracak
Yaprağıma yüz vuranı
Sınıra taşıyacak

Başladı aslında her şey; bir sesle
Sesten çok son nefes
Üstümdeki gömlek İbrahim’den mi
Alev alev yanan güneşten kardeş

Çokçadır beynimin sakini değilim
Araya derin uçurumlar gireli
Bu ses;
Kurşuni renkli gölgem misali
Çınıltısı kulaklarımda
Bu ses ki yıllardır kaybettiğim benliğim
Bu ses şah damarım kadar yakın bildiğim!

Dilimde dağarcığını yitirmiş kelimeler
Ve ben surları yıkılmış, siperleri ele geçmiş
Esir komutan.
Nefesim adedince aşklar yitirdim
Kimi zahmet bildim
Kimi nimettendim
İçime kor düşürdükçe piştim
Bana en büyük zahmet yine kendimdim.

Tepeden tırnağa aşktım
Çağladım!
Duruldum, dindim.
Beynimle kalbim arasındaki yolda
Sağa çektim bekledim
Dünde kalanları an bildim
Uzaklaşmadı hiçbir şey
Yaşanmamış gibi kalmadı
Geçip gider her şeyin üstünden zaman
Geçmiyor bir tek hasretten zaman

Yastığımda yüz
Yüreğimde iz
Gençliğimde göz kaldı

Yüzlerine suretini çekmiş kadınlar çıkıyor nicedir karşıma
Tenlerine kokunu sürmüşler
Gel!
Yoruldum bu kadar senin içinde sensizlikten
Hasretin kalbimin zarına değdikçe
Elimde kalır arzını iletememiş bir kırık dilekçe
Bir şarkı mırıldanır lâl dizelerim

Seven olmayı bildim de
Sevilen olmayı kestiremedim hiç
Ardıma her döndüğümde
Hayatımı alt üst eden bir çift göz
Ürperdim
Sustum
Dondum kaldım yerli yerimce
Kaybolup gitmenden korktum
Çok geçmeden bela sabahında
Önüne katılıp savrulduğum fırtınada
Anladım;
Her şey değilmiş hiç bir şey
Hiçbir şeymiş aslında her şey!

/ Ter damlıyor şakağımdan, saçlarımdan beyaz rüya
Görülmemiş aşklar vardı görülense yalan Dünya/

21.08.2011 – Pazar
Bursa