4
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
431
Okunma
gitgide daha az yaşıyoruz
üstümüze çöküyor dünyanın tavanı
biz olduğumuz yıllarda
Yedi şiddetinde sarsılırdı kalbimiz
yüreğimiz enkaz yeri
giderek çoğalıyor ölmek
yüzüm gözüm toz toprak
içim dışım demir beton
yığınak yığınak yalnızlık bu sığınak
yüksek yüksek çökmüş içimde taşıyıcı kolonlar
konarsa bir güvercin enkazıma
yemlenir umudum ellerinden
fay hattının ikiye ayırdığı şehir
iki yakası bir araya gelmez aşktır bizimkisi
iki ayrı göçüğün çocukları
işitilmeyen "kimse yok mu?" sesi
5.0
100% (6)
Cevap Yaz