Bende Kendi Olmayan

zamanın kanadı kırık
yollar bitse
an geçmeyecek
seni asla bulamayacağım
şimdi daha çok izlemeleyim
yokluğunu mevsimlerde

iklimler serin ama acıtıcı
boğulduğum suda çocukluğumun sesleri
babamın ağlamasını görmüşüm gibi
ama rüyamda değil
sen yoktun
yoksun gene
ama düşlerimdeki ben
hala aşık varlığına

şiir kitaplarından
sözlüklerden kelime aşırmaya benzemiyor
rüyalarda yaratmak hiç olmayanı
uçaktan düşer gibi oluyor insan
kısa ama çok heyecanlı

bir yaprak düştü sonsuzluğa
sonu oldu sessizliğimin
var gücümle ufka haykırıyorum
yalnızlığını kabuslarımın
beraber bir kum taneciğini sevmek için
razıyım ömür boyu tüm kabuslara

göçmen kuş ezgileriyle seslendim özlemini
kaçak göçek baştan savma pastel renklerde
kuru tesadüflere aptal bir kovalamacada
sen bende
domates fidanıydın
hoyrat ellerimle teneke saksıya diktiğim
sobanın yanında yapraklarını okşadığım
annemden gizlice eve aldığım yavru kediydin
hasır şapkamda ağzı hayata hevesle açık yavru serçeydin
sen bende
bir kendin değildin








Kağan İşçen