Harap gezegenin duygusal yolcusuydum bir zamanlar
Bilincimi kara delik yutmadan önce
Kıyameti izliyordum bilmem kaçıncı kanalda
Fark ettim yokluğumu sen yaşamıyorsun deyince


İnanmıştım oysa her gecenin bir sabaha doğduğuna
Açmamış çiçeklerin aşklara kök saldığına
Yanılmışım anladım çiçek değilim köküm yok acunda
Sensizliğin girdabı çekerken ruhumu derinlere


Tanrıların okları sineme saplanıyor kanıyor içimde yokluğun
Bir başka âleme uzanıyor dünlerim kaydı yok kimliksiz
Belleğimin her zerresi kavruluyor sevdanın gizeminde
Kanadı kırık kelebek dolanıyor bakışlarımın kıyısında sessizce


Kelimeler düşüyor bulutların üzerinden tutunamıyorum
Mısraların uçurumuna takılıyor düşlerim düşünemiyorum
Vuslata açılan kapının dışındayım gel diyorum olmuyor
Gitmelere dayanmıyor yüreğimin kapakçığı paramparça


Terk edin uykularımı uğursuz karabasanlar
Bir mavi gülümsemeye hasret gönlümün güvercini
Uykusuz meleğimin kanat çırpışına tutsak kaldım
Ve haykırıyorum haykırıyorum sana ölüm al beni kollarına
Al beni kollarına uyut




Şiir:Ümit GAŞ
Fotoğraf:Ümit GAŞ