Kapandı perdelerim ışıksız kaldım ey yâr
Aradım bulamadım sevda tüten bahçeyi
Günahım neydi tanrım maşuk’um oldu ağyar
Katlettim dilimdeki sevda sunan lehçeyi


Son görüşümdü canım hüzün doldu gözlerim
Yağdı sensiz yağmurlar düşümün kuytusuna
Kulağımda çınlıyor aşk’a dair sözlerim
Aman vermez hasretin usumun uykusuna


Biçare kaldı ruhum yaşamda yok nedenim
Sensizlik aldı beni çöllere düştü özüm
Cehennem ateşinde yanıyorken bedenim
Firak rüzgârı vurdu dağılıyor bak közüm


Savurdum hislerimi hallaç pamuğu gibi
Artık doldu miadım gideceğim yoluma
Deryalar derin olur görünür mü hiç dibi
Aşk denen bileziği takamadım koluma


Ne diledim ne oldu açan güllerim soldu
Yıkıldı tüm bentlerim sevdamı sele saldı
Ayrı kaldım canandan içime acın doldu
Ciğerimi yakan har senden hatıra kaldı


Hamuru kardım suyla ekmek mayasız olmaz
Hak vaki olur bir gün yol görünür bu cana
Yüreğim senle dolu başka sevdayı almaz
Gülmedim aşktan yana ölüm kurtuluş bana



Şiir: Ümit GAŞ (diyarı gurbet)
Fotoğraf: Ümit GAŞ