Karanlık da kar yağıyor
Bir ocak arıyorum ısıtacak
Yönsüz üşüyor düşlerim
Kırılıyor gülüşlerim
Her şey yarada bıçak

Yaptığım her resme önce güneş doğardı
Sonra ağaç altı ırmaklar
Bir kuru ekmekti gündeliğim
Dallarda sedasına doyduğum kuşlar
Ve köprüler hep sana geldiğim

Gözleriyle kitap yiyen çocuk
Parmakları kumlara kalem
Hayat bir mavi boncuk

Neydi ki elem

Kulağıma türküler çağırdım
Şiire sürmeledim gözlerimi
İçimde çalkalandı gümrah bir kelam
Ümmiyim, anlayamam

Artık kalamam

Yarmıyor karanlığı
Ne sarı saçları günün
Ne ayın aydınlığı
Henüz üflenmemişken sura
Mahşer yeri içimin kalabalığı

Kapağını açma dünün
Düğünü var kötülüğün

Yine de sakla telini-duvağını
Yırtılır bir gün karanlığın kını
Sen yapışmadan yakama
Çekeriz ışıldayan bir kama

Ağzımız açık kalır bakarken aya
Gün durur halaya

Yapma

Gözlerim kamaşıyor ya



Hayrettin YAZICI