yine sensin beni efkara mucbur kılan
hala mazideki aşkla anan
kaybolan bahara soran
didik didik etsen de göreceksin
ruhumda senden kalan derin yara var
bırak acısını ben çekeyim
yoksa daha çok ağlarsın
/.../

Sen masalsı düşlere salıncak kurup sallanırken
O ipin şansını düşünürüm içimden
Kaldırımlara yorgun adımlar düşer
Günün o ağır gecesi yükselirken

Hep kendimden giderim ben
Belki de hiçbir yerden gidemeyişim bu yüzden

Bazen beyaz bir bulut olur
Kuyruğuna asılır uçurtmaların
Bazen rüzgâr da gözü yaşlı yağmur
Gün dolusu bir pencereden b/akarım

Merhaba,
Hoş geldiniz...
Ama hüzünlü geldiniz
Ömrümüzün sonuna dek yüreğimizi emanet etmişken
Keşke veda değil de bir mola verseydiniz

Hep kendimden giderim ben
Belki de hiçbir yerden gidemeyişim bu yüzden

Vefalı bir ziyaretçi gibi
Aksatmam İstanbul’un gecelerini
Emekli ettiğim sokaklar
Cenazesine katılmadığım barlar
Üşüdüğümde yaktığım tahta masalar
Anlamı kalmadı bu gidişlerin
Ne anlamı kaldı
Ne sen
Adı yok bu hasretin

Hep kendimden giderim ben
Belki de hiçbir yerden gidemeyişim bu yüzden

Gitmek ama nereye
Yüreğinin sınırları duruyorken yerli yerinde
Bu anlamsız kaçmalar niye
Bozuk zamanı doğru gösteren saatleri kurmak niye
Neyin talaşı var içinde
Seni karşılayacak olan yine senken
Öz keşfi tamamlamış sufi gibi
Nereye dönersen dön
Kendine yetişemeyecek olan
Yine sen

Hep kendimden giderim ben
Belki de hiçbir yerden gidemeyişim bu yüzden

Yünden yapılmış toprak gibidir elbisen
Ölü ama varlık ilişkisi
Şiirin hammaddesi
Aşk gibi
Biz hep gideceğiz
-baki duygusu söze, sözden öze dayanan-
Kırılgan yarıları tartan
Ama hiçbir zaman anlamayan
Bir bilgenin avuçlarında
Yalnız kendi için var olmuş
İnsan
Evet, yine günahlarımızı sevaplarımızla
İnadına yarıştıracağız
Aşık olacağız

Seni sende öldürüp, kendimde kalamayışım bu yüzden

Bir gün yine aşk olurum ben