Hüsnü hürya edince ömrü dar eyledik
Hüznün galeyana gelince sevdayı nüsha ettik
Sırattan geçerken kılıcın parıltılısını seçtik
Ne cennet ne cehennem bildik
Araf yanığı kalbi aşka mabet kılıp hüzne gönül çektik
/.../





Dürülür ritmi trajedinin
Sesine gizlenir yıkıntılar
Saçı sakalı ile yarışan bir adam
Dökülür su gibi göç yüzü
Dolanır gözleri yorgun uzaklara
Ufka gömülen gökyüzünü s/almış Deniz’e bakar

-Soydu cümlesinden mesel tüflü bir taşı, dokundu münzevi dalgaların üstünden güneş eskisi parıltılara. Baktı; şulesi ölü, mecruh maşuk. Daldırmış gönlünü düş derinliğine tortular tecride tanık. Dalgalandıkça hare, hare martılar vakur sesiyle şarkılar söylemekte. Gün ufkun dudaklarına gömüldü sessizce. Kim bilir kaçımızı yaktı ki bu güneş yüzünü arayan zehirli bir düşün üstünde dönerek ilerliyor gecenin içine.-

Ah betimi olur mu akşam güneşi gibi bir öpüşlük aşkın
Sevdasını unutamaz hiç kimse
Seferi sarhoşluk taşır gittiği yere

Dünden
Bugünden
Yarından
Götür beni de

İçimde garip bir his var
Kimseyle vedalaşmadan geleceğim seninle
Kalırsam
Dağlar ve nehirler çürüyecek
Ellerim de

Zaman ilaç olmuyor
Dalgın uykular yataklara serildikçe
Kimsesizliği örten karanlık
Kim sarsa aldırmam
Onlar benim için gölgedir
İçimdeki kör kuyuya düşer
Hayalin işgalinde eşkâlini seçer
Var oluşun iltica eder aklıma

Böyle ulaşabilirim kendime
Sen sürdür yengini ömrün yettiğince
Yanılsamayla gerçeğin uzağına düşmüş gibi
Göç öcünü alır gider bırakmaz hiç kimsede