Sırrı kırık gecenin ücrasında
Hangi rüyaya dalsam
-Karanlığın servetini keşfeder kâbuslar-
...

Sonsuzluk hissi veren uykunun en mahfuz yerinde
Esaretini kırmış birkaç gece kelebeği uçuşuyor
Ufku hiç tanınmamış diyarların kuytusuna dağılan esintiyle
Teneffüs etmek midir içe varmak
Kokusuz renkleri gömerken tutkulu siyaha
Miskin miskin akan hatıraların kıyısında çığlıkla uyanan
Ve sonra uyandığı yerde dolanarak sancılarını yontan
Yandan çarklı dumanıyla acının içinden geçen zaman

Korkuyla ecelin öpüşüp seviştiği aynalarda bilerek çoğalan insanlar
-Örtün üstümü şiire ritim uydurarak-
Yansıdıkça benden suskuyu kavrayacak

Uğultular geçidinde sesime hıçkıran söz
Bakışı inkâr sarısıyla taşlaşmış bir mimik gibi duruyor
Sana vardığım dönence, kutsal ışığın düştüğü yerde

Ölü düşlerin biriktirildiği parmaklıklardan
Evreni çizen tırnakların ekseni senden geçmiyor
Ayla ışıyan yıldızları ısıran kirpiklerin gümüşi sevişi
Aşklara dağıtılan karanlık, kendi içinde yitirir gölgeleri
İm’ler sonraki başkalaşmayı karartan karşılaşmadaki bulmaca
Tutunur dilin bileğinden söylenmemiş kelimeler
-Şairlerin içinden geçerek beni dizelere gömen-
-Şefkatin sadakasıyla şevke gider yaşamak-

İteklemeden sayıları -bilinç açık- ölüm sessizce tepede parlayan ışık
Beni sevdiğini söyleyen geleceğe doğru
Uykumu kanatlarında taşıyan meleklerin koynunda kaybolurum

Yeni bir makam arar mızrap segâha dönse ızdırap
Fasıllar yağardı üstüme savrulmamışken fısıltılar akşamın üstüne

Yarım ağız bir şarkı yazdım sana dolanır makamı dilimde...

/Yangına denk alev saçlarında gül rengini sayıklar
Simsiyah geceye saçılan gönül bahçemde
Mehtabı, kül demi hüzünle mey eder gözlerim
Köhne yalnızlığın efkârı var içimde
Birazdan buralara hasret ekerim/