Bazen üzülmek gerek
Küçük mutlulukların dilini anlatmak için…

/…/

Bir vapur seğiriyor gözlerimi
Kıyıya açık Deniz’in sessizliğinde silinip
Bitimsiz kuytulara çekiyor beni

-O an
Sarp yamaçların boşluğuna sinen akşam güneşinden bir parça ışık kopup düşse
Belki hiç varamaz
Yeryüzünde sırtı dönük dalgaların gömülüşüne-
Nasıl suyun suyu ezdiğinde kanatlanıyorsa köpük
-yaşamı ve ölümü yazıyorum-
Coşkulu kuşun gagasında/kini düşün
-çığlıkla öpüşen-
Ve acıya kutsanmış kandan sonra gelen yok oluşu
Anlamını bilmek için
Yaşamak gerek

Sonsuzluk hissini veren gecenin açık anlında ay umarsız parıldıyorsa
Pırıltısıyla yıldızlar eşlik ediyorsa
Ve sen
Bir kenara itilmiş
Sıcağı sevmeyen betonun soğuğundan kaçıp
Ahşap bankın kucağına oturduysan
Rüzgârın hoyrat melodisiyle
Uzaklara seslenip
Bilinmez yalnızlığa sürüyorsan kendini
Tebessüme gülebiliyorum diyorsan
Unutma!
-Gülüşün sadece öfkemi aldatır-

Bazen dinlemek gerek
Küçük mutlulukların dilini anlamak için
Hadi…
- şimdi bana bilmediğim bir şarkı öğret-

Ya da yanında bir mezar aç
Adam gibi ölmeyi öğret…