Kalbim, üzerinde yapbozlar yapacak kadar parçalanmışken,
Göğün yıldızlarıyla çiziyorum hiç gelmeyeceğin günleri.
Beş parmağımın beşi de isyan,
Neylere karıştırarak içiyorum meyleri.
Gözyaşım saydam değil artık,
Geceye bulanmış kederinden
Eflatun…
Kızıl…
Mavi…


Karnım doyuyor, yüreğim aç.
Hangi samanlığın seyranlığında unuttun sen gözlerimi,
Kimlerle sevişirken yitirdin bekâretimi?
Kaskatı kesilen güneş mi alacak benden
Her şeyini yitirmiş üşümelerimi?
Hangi mağazanın vitrininde giydireceksin,
Ruhuma kefenini?
Ağız dolusu isyana mı katık edeceksin gençliğini?
Gözlerim kapalı, beynim nöbette ki askerler gibi.
Sınırlarıma girmiyorsun ki, vursun
Canımı çok acıtan kalbini.


Kimselere açmadığım yüreğin kıydın canına,
Faili mekruh, düşlere haramsın artık.
Düşecek olsam, kolların gerilecek yine bir ağ gibi
Ve sen öldüreceksin yeniden masumiyeti.


Bu kimin masalıysa,
Hiç olmamış, hep yokmuşla başlayan.
Düze hiç çıkmamış yokuşla son bulan.
Nasıl bir aşksa bu, aldanıyorum her seferinde,
Kirpiklerim yosun bağlıyor,
Kalbim nasır.
Ayrılık kaç hecedir ki hazmedilemez bir türlü?
Her geri dönüşte yine açar kapılarını,
Uslanmak bilmeyen insan.
Ey aşk,
Kaybetme beni ,
Kanımla beslenmekten mutluysan…


Söyle aya
Bende tüm yıldızlar,
Yokluğuna yetecek
Beni adam edecek kadar…





Elif SEZGİN