Hatırımın silik sokaklarında,
Düşler pazarlıyor çocukluğum erişkin vücuduma.
Misketlerimin yara aldığı kaldırım taşları,
Adımlarımın altında eziliyor.
Oyuncak bebeğime biçtiğim kader,
Kaderimle bir değil.
Tozunu yuttuğum yıllar,
Bir defterin dağılmış mürekkebinde yol çizerken kendine,
Adı kural olan hiç bir dayatmayı hayatıma sokmuyorum.
Bakmayın öyle aynalar,
Susmuyorum!


Bilinçli bir geçmişi sancılı bir geleceğe bağlarken,
Hakkettiğimi düşündüğüm kadar gülüyor yüzüm.
Hakkı olmayanlara hakketmedikleri yaşları bağışlamazken,
Küfemi ihanetle dolduranları,
Hayatımda ki ibrenin şaştığı gösterip,
Gülümsetmiyorum.
Diğer küfem de hala hayallerim var,
Yok saymıyorum!
Şaşırmayın öyle insanlar,
Hayatı seviyorum!


Hey, beni üzenler;
Yüzümü mutlu anların derin izlerine ayırdım,
Kırışıklık olarak bir ömür sizi görmek istemiyorum aynalarda,
Üzgünüm!
Öyle kısa ki ömür,
Her bir nefesi bir kelebek kanadından içiyoruz
Bir öncekinden kısa her günüm
Biliyorum ...
En çok da bu yüzden,
İçimi hiç susturmuyor,
Susmuyorum!




Elif SEZGİN