Dün gece çok öldüm ben
Dün gece çok…
İki güvercin kanadı durdu gözlerimde
iki güvercin vuruldu
Tersine dönebilir dünya
Benim düzlüğümde
Boynuma bir bulut konabilir
Sütü bozuklar kirletebilir kanımı

Kaldırmak için gözlerimin nemli örtüsünü
Kimden medet..
Dün gece çok öldüm ben
Dün gece, bilerek

Felçliydi düşlerimin aklı
Kırk yamalı anılardan bulup çıkardım
Çocukken dinlediğim masalları
Sevgilinin kuş üzümü gözlerinde
Sohbete durmayı düşledim
Ballı ağzından bir ısırık alıp

Ellerimin yarasına iyi gelmedi zaman
Bedelsiz uykuların çukurunda kaç rüya çürümesi,
Kaç hayat arsızı görürüm daha
Bir ömürden ne çıkınca her şey sıfırlanır
Şimdi bu yalnızlığı kime devretmeli

Ah dün gece çok öldüm ben
Dün gece çok
Yatırdılar ruhumu yeryüzü rahlesine
Çevirip okudular sayfalarımı
Bilmediler ki bin defa yazıldım
Tutup gövdemden ayırdılar bacaklarımı
Ruhumu adınla adımladım

Soysuz hikayelerini dinlerken yaşamın
Kanadı kulaklarım
Bir kez daha doğursalar beni
Doğarken ölü
Eksik bırakıyorum, tamamlayın gülüşümü

Sesimin tavanından dönüyordu
Gönderdiğin her çığlık
İçimi içine katıp
Uzun boylu yalanlardan atlayarak geçtim
Sağlamdı yüreğimin sırığı

Dün gece yeterince öldüm ben
Toplayın cesetlerinizi, boşaltın kıyılarımı
Durdu zamanın kan dolaşımı