Yaşanan her ne varsa tükendi bu aşkın sokaklarında...

Ilk günlerimizi hatırlıyor musun?
Yanlış yapmamak için konuşmaktan korkardık.
Otururken aramızda mesafeler vardı.0
Buluşuncaya kadar düşündüğümüz her şeyi unutur, “şimdi ne söyleyeceğim” diye birbirimizin yüzüne bakardık.
Sonra ne oldu? Ayrıldık...
Öylece bakakaldım ardından, sen giderken!..



Toprakla su gibiyiz seninle,
Geldiğinde bahar geliyor hayatıma, çiçekler açıyor gönlümde.
Yaşam, yeniden başlıyor bende.
Sonra yavaş yavaş kuruduğumu hissediyorum.
Ayrılık vakti gelince dilim kuruyor, dur demek istiyorum ama söyleyemiyorum korkumdan.
Ve yağmurla bulut gibiyiz biz, iç içeyken birden kayıveriyorsun ellerimden.
Kimilerine mutluluk oluyorsun, bana ise gözyaşı.



Yaşanan her ne varsa tükendi bu aşkın sokaklarında...
Bir yırtık resmin kaldı bende, bir de küllenen sevgin...
Ne zamana soruyorum seni, ne de yanlızlığıma.
Aramıyorum seni, göremiyorum çünkü.
Diz çökemem, diz çökemem bu sevdaya.
Titreye titreye elleri üstünde giderken sen başka sevdaya,
Ben çoktan yıkılmış olacağım.



Bu diyarın susuz akşamında, mehtabın susarken benim gözyaşlarıma,
Dön diyemem, çok geç.
Dök içini kara toprağa, arkandan ağlamam korkma!
Yaşlanmaz bu beden, çökmez.
Sana bağlanmaz bu adam yıkıldı diye.
Unuturum seni, toprak kadar da çabucak kucaklayamasamda, unuturum.
Git! Seni seven azrail sokaklarına git, ağlamam korkma.

Aykut Hayati GÜNDOĞDU