Gitmeyi Öğrenmek

sararır sancısı sayıklamalarımın
saman alevi gibi yanıp tutuşup uçuşurken heceler
kırmızı açılırken ufukta kapanan siyahına soğuğun
adını anımsatan ne varsa kalır dilimin ucunda
uykularımın arasına ayraç olur adın...

kurşunî ağaçlar uğunurken yaralarımın deliliğinde
derin kesikler bırakır bakışların her anımda
zamansız karanlıklara inat
zaman göğümde hiç kaybolmadan kayan bir yıldız gibi...

bütünlüğü olan asil bir ömürdür sende yaşadığım
tepeden tırnağa gözyaşlarımla avuçlarımda harelediğim
dona kaldığım sensizliklerde ellerimi üşütmüyorum bu yüzden
ve yakamdan düşen ayakta kalmak kaygısından sonra
toprağın sıcağıyla dolacak ellerimde şefkatimin bereketi
seni koynuma ekeceğim...

iyimser sarmaşıklar büyüyecek gövdemde gelişlerine
mermerden çerçevemin içinde içim içime sığmayacak
ve yine bütün acılarımı böğrümde saklayarak
güleceğim gözlerinin hüzünlerimde süzülüşüne
gözlerin uçurtmasıydı yalnızlığımın
gözlerin olmasa göğe her baktığımda
burkulurdum...

birlikte dinlediğimiz her şarkıda aynı yazdık
ayrı yaşadığımız aynı yazlarda her şarkı
ve yağmursuz sert kırılmalar biriktiriyorum
ömrümün son bahanesine sensizlik hanesine
bütün gemilerimin yanacağı o eflatun sessizlikte
ilk defa gitmeyi öğreneceğim...








Kağan İşçen