inkar etmek yok çok ayıp
yağmur gelince sundurmaya
genzi kokar naftalinli giysilerinin
bir kapı önünde
utanarak dinelmek koyar mı şaire
bu çocuk bir başlangıçta dağıldığı gibi
kirli bir incir ağacı çocuğu
olur olmaz saatinde semahın
döner ha döner
ayrılık gemisi yakından geçerken

burun kıvırmak yok çok ayıp
ağzı kokar deyyusun
babasına çekmiş bir İzmir denizi n’olacak
küfür küfür küflenecektir
melek kanatlarında vuslat renkleri
araF alfabesi gibi sarmaş dolaş
günler uzamadan
rüyaya kalmak
hep geç kalmak
bıraktığın kovulmaya ağlayarak

hayra yormak yok çok ayıp
inançların arka planı eksik
sanal solgunluktur
bu onadığımız
paldır kültür yitirilmiş gurur
eşyayı adıyla çağırmak
deniz kuşlarından kuşkular edinmektir biraz
biraz da geç verilmiş bir hayat
ben cinsine ihanet eden şeytan
taşlayın sevişimi sizi

unuttum demek yok çok ayıp
emanet sevmeler edindiğimiz bedenleri kutsarken
eski mabette devşirme bir sabahın
kan boyalı ihanetinde kuruyoruz
tartıldıkça günahlarımız
birbirimize hep fazlayız
oysa gidilen yollar içinde zenginleştik
bilmediğimiz bir kentte
sahipsiz köpekler kadar yalnızdık
sahiplenemediğimiz şimdi içimizde uyku…

alicengizoyunu
(…ayıplama beni… seninle acı çekmenin ötesine geçmek istiyorum…)