Cemreler Yorulursa

mahkumum sarhoşluğuna gündelik parçalanma kampanalarımın
detone kahkahalarımın arkasına sığınan ayyaş mülteciyim
deniz içer rüzgar solurum bütün sınırlara inat kallavi
toprak doyamaz damarlarımın tadına
kanımda yeryüzünün tüm renkleri
yokluğundan başka yurt bilmem
özlemin harici eşya
kanırta kanırta açılacak birgün göğüs kafesimde
boşluğun...

şubat akşamlarının öksüz ev ışıklarıyla avunduğum
bedbaht rastlayışların mecburiyetinde eskidiğim
ve bütün köşelerde ortasında kalıyorum suskunluğumun
hayırsız bekleyişlerle izliyorum
kuşların çocuk yüzlü mevsim ağırlayışlarını...

cemreler yorulurlarsa belki giderim
ama sanki bu can hıraş telaş
bu uğultusu yaşamak adlı çaba
sırf seni düşünmem için
mevsim huylum iklimine alıştım
kıyamam göz kapaklarına hadi uyu
senin yerine de beklerim o hiç gelmeyecek olanı...








Kağan İşçen