senin bana veremediğin sevdan
şimdi benden sana helal olsun.
üstüme yıkılmış ızdırap kokulu dünlerim
ve yüzünü görmek için saklanıyor.
kanadı kırık düş(üş)lerim.

yokluğunun ağır zamanlarından baktım sana bir süre
ve, kendi yalanımı ortaya çıkararak
sevmedim dediğinde ,
kaçışını gösterdin bana
işlediğin bütün cinayetleri üstüme yıkarak.

dilim senden ibaretti kelimerim sana sevdalıydı
gözlerime yapışan o yokluğunu söküp atamadım.
ve, ben yoklugunun adını ’Sen’ koydum .

ben hep burdaydım yoktu hiç boşluğum .
seninde burda olan sadece yokluğun...

yokluğunun doğumunun sırlarını soruyorum Adem’e
dünyanın ilk günündeki gökyüzüm oluyor gözlerin .
sakladığım senin sevgim satır altında mavi düşlerim .
yokluğunun başlığını arıyorum dizelerimde .

yüreğimin darasını alırken şimdi.
içimdeki kafes perde perde
yalandan hiç utanmış mı?
al eline aynayı bak diline ..!
şimdi sende hiç sevme ,
varlığın yokluk ,yokluğun yoksulluktur bana
bende seni sevmeden çek git.!
yokluğunu fark etmeden git:!

içimi kalın örgülerle örüp ince sızılardan temizliyorum .
geçmişin medfun kokulu kara yazlarından ,
şimdi bana söylediğin en saf yalanlarda
beni arayıp bulamadığında
üzülüyor olacaksın .
vakit çok geç olmuş,
bense çoktan gitmiş olucam.