Mahmur

dalgınlığının kılcal damarlarıyla
kesildi temmuz öğleninin bilekleri
kollarından tutup bütün yaz düşlerini
sermek isterdim mahmur gözlerinin dibine...

koyu dokunaklı bakışlarınla sırtımda dünya
seve seve ayrılığını taşıdığım
bir ulaşılmazlığından başka bir ulaşılmazlığına
hummalı ince ayrıntılı seraplar boyunca
sensizlikten başka varacağım hiçbir yerim olmadı
belki karlı bir gece varacağım son istasyonum olacak
varmak isterdim mahmur gözlerinin en sıcak gerçeğine...

şık ve bakir yalanların uğrağında biricik doğrumsun
ve güzelliğin yokluğumda insafsız boşluğa savrulmasın diye
gözyaşlarımın tuzuyla ıslıyorum kirpiklerimi her yeni gün
her yeni gün
yumuşayan bakışlarımla ovuyorum güzelliğini
sancının doruğunda yüz sürüyorum özlemine
sürmek isterdim yüzümü
mahmur gözlerinin düştüğü tozlu yollara...

sevdan son bir sızıyla balkırken beynimin kıvrımlarında
bu son anımız olacak sensizliğimin serin katran gölgesiyle
ve işte o en amansız anda
hayatın sensiz anlamsızlığı
üstüme geldiği yerde öylece donup kalacak...
hayatın ötesinde ışıyacaksın kovuğumda
yakmak isterdim közümü
mahmur gözlerinin koyu kahve acısında...

imkansızlığımla oynaşıyorum veremli bir tutkuyla
silik ve sinik yalnızlığımı unuttum
başka adlar başka anlamlar korunağıyla sevdam şimdi daha güçlü
normale ve kabule dair her şey alt üst olunca
iki tarafı keskin bıçak gibi oluyor ağzım
adını andığımla kanıyorum
yazmak isterdim son sözümü
mahmur gözlerinin saran susuşunda...

Kağan İşçen