hainler ayinine katılmam için
çağrılar aldım.

ısrarla dayattılar ,
karanlık bir dünyanın
karanlık suratlı
karanlık bekçileri.
önce tehdit naraları attılar
canavarlar örneği vahşice…
ve sonra hep bir sesten
uzun uzun anlattılar
başıma vura vura
kemiklerimi kıra kıra anlattılar
hainler ayininin ilkelerini,
kendi dillerince.
günlerce onların çarmıhındaydım.
hâlâ şaşıyor ve soruyorum aralıksız:
- tanrım, bütün bunlara ben
nasıl dayandım?

kusuruma bakmayın,
biliyorum çok oyalandım.

geciktim, çünkü yüzümü
çalmışlardı bir yerlerde
onu aradım –
eski yüzümü,
kendi yüzümü,
insan yüzümü.
çünkü onsuz ben,
ben olmaktan çıkardım.
ateşli yollarda yürüdüm,
mahşerlerde göründüm;
süründüm yılanlar örneği,
ama sırtımdaki gömleği
soyunup değiştirmek gibi
alışkanlığım olmadı asla.
kesik ayaklarla koştum
kendi doğruma, sonumu bile bile;
hem de yön değiştirmeden koştum
ısrarla, cesaretle, ihtirasla…
karanlıklardan kara kapmamak için
çoğalttım ruhumdaki ak pınarları.
sesim falsolaştığı zamanlar
kendim çektim darağacına,
ellerimle sallandırdım
hakkımdaki zanları.
ağladığım günler olmadı değil,
ama hep içime ağladım;
gözyaşımın rengini göstermemek,
yılgınlık havası estirmemek için.
derin depremlerinde iç kanamaların
bilerek kıvrandım
ve gönüllü yandım.

hainler ayinine katılmadım diye
aforozlandım.