2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1043
Okunma
Bir heykel gibi
yontulmuş ve yeniden biçimlendirilmiş kalp,
ormandaki adsız perilerin düşlüğünü
taşça, ölümce durgunluğun güçlüğünü biliyor
Zira insan, hep olduğu insan kalamıyor
Dizlerini karnına çekmiş
madenî kuşlar hayalleyen çocuk,
üşüdüğünde birisi pencereyi kapatsın
birisi tutsun öfkelerinin elinden
birisi götürsün istiyor
Zira insan, çocukluğunun kime dönüşeceğini bilemiyor
Adama aşkını tanıyan kadın,
“Ellerimizin de bir mazisi var” diyor
ve onu, kınalı sözlerinden seviyor
Zira insan, anımsamaz olunca yaşamamış olmuyor
gülgün
Cevap Yaz