Tesekkürler, saygilar.

Çok teşekkür ederim sayın Sekizinci Samuray.
Saygıyla.

İşte annelik tüm bu kuralları yıkan bir durum. Anneler sevmek için şart koşmaz, sebep aramazlar, yalnızca severler, hiç karşılıksız ve koşulsuz. Bence en katıksız sevgi de budur.
Diğer konuya gelince; sizin de belirttiğiniz gibi, sonsuza kadar tartışılabilir bir konu. Hepimiz bir yerlerden bakıp, aile, çevre, eğitim, köken ve pek çok farklı unsurlardan geçip, değişiklikler gösteren görüşler ifade ediyoruz. Bu Tema, Dünya'nın son gününe değin tartışılabilir, o yüzden bu daracık ortama sıkıştırıp, tartışmak yeterli olmaz.
Tekrar teşekkürler ziyaretiniz için.

böyle bir anne olmanız takdire şayandır,ama çocuklara ne demeli
bu kadar sevgi karşılığı belki sadece mezara gelip bir kaç çiçek ,düşümeyecek yaşarken önce sevgili ve evlat diyecek gündelik işlerde ,yaşam kavgasında kendine göre zorunlu ama aslında nasıl ailesinden uzak bir tatil planladğı gibi annesiyle olmayacak,doğruya yöneltmek için her eleştirin ona acı gelecek ,kendi zevkleri için harcadığı zaman unutacak birkaç uzaktan telefon yada ufak ziyaretler olacak,sen bile bunları görmezlikten gelirken,kendine göre ne kadar çok bir vazife yerine getirdim diye sevinecek,annenin yavrusu büyütmek için verdiği fedakarlık annenin
yaşlanmasıyla onun için bir sorun olacak belki yaşıtlarıyla daha iiyi vakit geçirir diyerek huzur evinde gözlerini açmış yaşlılar ,azımsanacak sayıda değildir,yaşalanmış bir annenin ve bir babanın tek istediği evlatlarıyla olmaktır,kuşak farkı nedeniyle zaten isteklerinin ,heveslerinin kursağında kalacağı bir gerçektir,yaşanacak ve görülecektir örnekler çoktur,
umarım dediğiniz gib olur ve feda et fikrini zihninizde koruyabilirsiniz ,
bizleri en ağır şekilde sınayacak bana göre zamandır,
2. bir husus Tanrı fikri eğer anladığım manada monoteistse
seni nasıl yaratan ölen kızını zamanında diriltecektir ,senin feda edip tanrıyla restleşmen ya inancın zayıflığından yada politeist bir inançla karışıtırmandır,tanrıyla yada tanrılarla restleşmeler politeist inancın egemenliğinde olur yada şairane tasvir edyim derken gerçeğin inkarıdır,
diyebilirsin bu konuda baya uzun yazmışsın, çatısı sağlam sayılacak fikirlerle az karşılaşıyorum,düşünen zekaları görmek benim çin hoştur,
ikinci si uykum kaçtı birşeyler yazmak istedim birde bu düşüncenizle ilgili
saatlerce yazsam emin olun devameder,empati ve sempati
sorunların çözümünde kullanılan 21 yüzyılda yaygınlşan bir durum,
sizdede keskin olarak etkilerini eserlerinizde görmekteyim
bence ne kötü nede iyi birşey ,bu durum
benim diyalektiğimde en son zorda kalınmadıkça kullanılmaması gereken
bir durum saygılar sayın süberg


ve ölüm yıldönümlerinde hatırlayacak,hayat acımasız

Haklısınız...
Siz ateşin düştüğü yerden değil, karşıdan bakıyorsunuz, gerçekçi bakıyorsunuz. Ben kıvılcımın sıçradığı yerden ve bir anne olarak baktım, o anne '' Eğer Tanrı şimdi bana deseydi ki; sen kızının yerine yat, o uyansın, bir saniye düşünmeden yatardım! '' derken, kızlarım için aynı şeyi gözümü kırpmadan yapardım diye düşündüm. Bu; Tanrı katında hata ya da günah sayılabilir, ancak bunu bir tek Tanrı bilir. İnsana tini veren Tanrı, acıyı, isyanı ve zamanla sabrı da vermiştir, lakin, evlat acısına isyan eden bir annenin günahı olduğuna inanmam. Varsa boynuma olsun...

gerçekten olaylara bakış çok değişiyor,misal ayağı kangren olan
hastanın bakışı,hastanın ailesinin bakışı ,doktorun bakışı dışardaki,
duygusal gözlemcini bakışı ,duygusal omayan gözlemcinni bakışı
hangisi doğru ,hangi yanılş burda doktora ve duygusal olmayan gözlemciye dikkatle bakmak gerekir, gerçek artık o aayağın olda olmayacağıdır,sayın süberg

Siz de pencerenizi açıp, çerçevenizi göstermişsiniz. Ölüme dışarıdan bakmakla, acısınla yanmak arasında ne çok fark var değil mi?
Ziyaretiniz ve yorumunuz için teşekkür ederim.
Saygılar.

Yalnızca şahit olması bile yakıcı, ya yaşamak...
Sevgimle Kali'm.

Teşekkür ederim sevgili Cumali.
Sevgi ve saygı benden.

evet aynen :(
sevgiler zeynep..

:( Başka söyleyecek bir şey yok ki...

Gel de sustur icimi uyumsuz...
Cocuklarim olmasaydi, icim böyle yanar miydi...

yazma bir daha böyLe şeyLer... başkaLarı yazsın yazacaksa...

Üç gündür o yumruk beni terk etmiyor Sema'm. On sekiz yaşında bir çalışanımızı kaybettik. Annesinin ikinci kaybı. Acısı bulaşıcı...
Ben ona baktıkça, evlatlarıma daha sıkı sarılmayı öğreniyorum. Yeter ki var olsunlar...

Ah Zeynep okurken içime bir yumruk kaçtı sandım.
Yaşattın:(

Böylesi vedaya karşıdan bakmak bile iğne gibi batıyor Sema'm.
İçim delik deşik oldu :(

Teşekkürler sevgili UÇUK.
Saygımla.