Hani sen bırakıp gittin ya telefonun ucunda yalnız ve çaresiz
Yüreğimi bırakmıştım ellerine titrek ve kimsesiz
Hani sen koşarak uzaklaştın ya yanımdan düşüncesiz
Avuçlarından kayarak düştü yüreğim
Ümitlerim öksüz bir çocuğun yürek çarpıntısı idi benimkisi
Sende bulmuştum o sıcak sevgiyi bir ana şefkati desem değil
Bir aşk macerası desem hiç değil
Gidişinin ardında kalan yürek sızımdın
Oysa
Mavi bir düş kurmuştum senli/benli.
Şimdi bir ben kaldım ve birde bende ki sensizliğim
Yoksun nerdesin sevgili
Ölümü doğacaktı mavi…

Şimdi artık yanmak yok sensizliğime serenatlar yapmıyor kalemim
Çünkü seni sensizde seviyor yüreğim
Belki gelirsin diye tuttuğum o dilekle avuturken kendimi
Nasıl alırdım kalemi elime
Ve nasıl yazardım sensizliğin özlemini
Yok, artık yazmasın mısralarım
Sussun dilim
Ben seni ölümüne sevmişken
Söylemesin yüreğim ayrılık serenatlarını
Şimdi susuyorum gidişinin ayak izlerinde
Gelişinin düşlerine yattı gönlüm
Kim bilir
Bir gün mutlak bir gün gelirsin diye
Ama bu âlemde, ama ebediyette… ama gelişini gözlerim
Ve gülüm ebede kalırsa gelişinin ayak sesleri, sakın yağmur bulutu olmasın
Bir tebessümün yeter
Başucuma dikecekleri musalla taşına sür elini ve de ki
Seni çokkk…! ama çok seviyorum…!
Sensizliğimin kefareti olsun, senin canın sağ olsun….



03.07.2011
02:00
İbrahim ALTIKULAÇ
“Senin Uğruna”