.



gecenin ölümsüzlüğe direndiği
hunharca cansız
aksak bir an soluğumda
sonra bütün zamanlar havada hâlâ



işgüzar dokunmalar
vurdukça canıma
en vahşi en itinasız
gidişlerinizin ayak sesleriydi kulaklarımda



ansızın
zaman sonsuza kilitlenirdi de
sık sık saklandığım karanlığımda
konuşmama hakkım var en derinde



sessizlikti doğan küllerinden
ölü renklerin kuş uykusuydu yaşam
ve ben sorardım hep
şimdi gidiyorum ama nereye



ölümü boya sahi
yapayalnızlığımı anlattığım yalnızlık
diğerleri vardı da ben mi görmedim
öfke nöbetlerindeyken aydınlığın yok oluşuna



kendimle konuşur gibi
o ruhu kara çiçekler
hüzünlendirdiğinde geceyi
gördüğüm ve göründüğümüz
bir rüya içinde rüya mıydı bilmediğim



değil mi ki
dağın kırmızı uçurumlarda
vakitlivakitsiz yağan slogan yağmurlar altında
yabani otlar çiğneyen
uğultunun ortasında kalandım ben
kekremsi kahkahalarla sağanaklar taşıyan



ah çiçeği bir bilsen
ne düşkün ve ne şımarık düşünceler kayar aklımdan
ey merhamet kapat sen de gözlerini
onlardı cennet sınırına ulaşana kadar varlar
kendi kendime ben ağlarım -olsun



ruhumun da ötesinde
gitti sesler işte
bir sürü gibi
anlamsız bir kaç cümlenin ardından


indir peçeni gece
bulutlar yavaş yavaş terk ettiğinde gökyüzünü
ben susarım göğsünde konuyu hiç uzatmadan
nasıl olsa kefenlerimiz hep beyaz