Kırpık Kırpık Kırık Kırk

kendi kanımda boğuluyorum
kıtlığında yakınlaşma anı sözcüklerinin
kanımdaki ekmekte gözlerinden öte
çaresiz
ve ağustos acısı sular gibi
ılık bakışlarının rengi
kahve rengi
alın çizgilerinden öpemediğim için
zamanı anlayamıyorum...


kırık kırk yıl
kırpık kırpık eder yüreğimi
her kırpığında ayrı bir gidişin
ömrüm ki ortasından çarpık
başı sonu yokluğunla dolu
kırık haramisiyim kıraç yolculukların
kırk bin kere tattığım uzaklığına bile
doyamadığım...

aslında bütün ortaların dışındayım
artık
ölesiye yalnızlıkları tamamladım
yarım bir sensizliğim kaldı
kendime ait bir yarımsa
yok
sensizliğimle tamamladım diğer yarısız bütün yarılarımı
ve seni tam düşünmek döndürürken başımı
kırk parçaya bölünüyorum
kırpık kırpık kırk yıl
her parçamda en sensiz yanım
diğer yarısız sensizlik yanım
başka bir yarım yanımsa
yok...

aslında kırkı çıkmadan kırk ikindi yağmurlarımın
kanatları kırık denizsiz bir martı çırpınır gönül karamda
sızısı göz pınarlarına kırk kere kırk yıl sevdalı çorak
sızılar da sevdalanır
kırpık kırpık çocuklukta
ve ağaçların ömrüne saygılı aklım
saçlarının kıvrımlarının hesabında acemi şaşkın
kırık...

başımı alıp gidemem
çünkü uzak senin yanında anlamlı
gelmekse bütün baharlarımın lügatinde eksik
gitmeden ayrıyım
gelerek uzak
mahşerî bir kalabalıkta sesim kısık
kuş uçmaz kervan geçmez ıssızlıkta
en çok uzaklığına yakınım
en az yakınlığına yakın
kırk yıl
kılı kırk yararak
kırık...








Kağan İşçen