...


şehrinde bir ağırlık var gibiydi
’peki ya sizin şehriniz?’ diye sordu
’herkes neden uykulu?’
bulutlarca bir buhran uçurtmaların ebruli kuyruğu

dolunayın içinde yumru gibi bir ağrı
güneşin kasıklarında piç olmuş bir sancı
ve rahminde doğmamış çocukların amaçsız çığlığı

gece omuzlarından soyunuyordu şairin günahını
oysa sevmeye aç gelmişti
cepleri tebessüm doluydu
manaları boşluklara gömmüştü düşmeden

siyah bir kuşku yapıştı şiirine
’üzme beni gülümset bu gece’ dedi
çünkü yalnız geceler kimsesizliğine ağlayabilirdi

sevinci koynunda sakladı kimseye sezdirmeden
biliyordu her gece yeniden büyüyeceğini
şahane bir çoban yıldızı gibi gökyüzünde
hep kendi için-e aydınlatacaktı yolu

birilerini öldürürken
birilerini doğuracaktı soğuk duvarhanelerinde
birileri unutacaktı puslu bakışlarını
ama o hep hatırlayacaktı gömdüğü feryatlardaki zavallı ruhları

hazin bir dünya biçti iyi dileklerle
fallarda çıkan o haberci kuşa ulaşacaktı

hayat ömrü üzerinden kumar oynarken
mutluluk zar tuttu başını çevirdiği her boşlukta
ve düşeş bir u-mutsuzluğa düştü yenilirken

her defasında
hoyrat severdi severken, bayılırdı kanat(lan)maya


...

geceydi
kadın camın önünde elinde kemanıyla yıldızlara şarkı söylüyordu
neden sonra aniden durdu
başını yatağa çevirdi
kocasıyla derin ve sımsıcak uyuyordu


.....



fulya/haziran2011