yine güneşin kendisini bile ısıtamadığı günlerden bir gün
yaz ortasında kış gibi
ruhumu üşüten bir serinlik ve
bulutlara sarılmış gökyüzünde
akşam, şehre yavaş yavaş inmekte



yaralı bir martı çığlığıdır bilirsinki
susmaz sesi hayatın
iş bulma ümidi bulanık sular gibi
ötesi görünmeyen bir derin hüzün
ayakta kalmak gerek velhasıl
direnmeli yine de insan bütün acılara



bir lokma bir hırka yaşamaksa hayatın gerçeği
olacak bunların hepsi
deniz gibi olmalı insan aslında
hayaller için vazgeçebilmeli hayatın gerçeklerinden
varlığından bile vazgeçebilmeli
yemekten
içmekten
nefes alıp vermekten vazgeçer gibi




dilinde vatan türküleri olmalı insanın
yarenlik etmeli yinede martılarla ümitleri
insan sevgisiyle çarpan yüreğiyle
helal ekmeğine katık edebilmeli insan
sevgiyi ...





Mert YİĞİTCAN
27 haziran 2011 istanbul