Sevgili Turgay,

Bilmem yanılıyor muyum ama; bu şiirde kendi tarzından çıkmış gibisin sanırım. Senin tarzında mısralar ipeksi bir yumuşaklıkta ve hatta ipekle sarılmış bir çelik gibiydi. Görünümü yumuşak bir üslup ama; o mülayim tarzın gerisinde sert sözler vardı. Oysa bu şiirde sanki bir haykırış var; dünyada kıyameti kopartacak, dünyanın sonunu ian edecek kadar en yüksek avazda bir haykırış... İşte alışmadığım tarzın da tam burada. Sen şiirlerinde yine kıyameti koparırdın ama; daha bir gözlerden ırak ve sadece hissettirerek. Kıyameti bizzat naklen izlettirir gibi anlatmazdın.

Sema, yani gökyüzü sert ifadelerden öylesi bir ustalıkla ayrı tutulmuş ki; aslında gökyüzünde suç yok da, korsan kara büyülerin ele geçirişiyle kendi inisiyatifi dışında herşeyi yapmış hissi uyandırılmış. Bu da herşeye rağmen mavi gökyüzünü koruma çabasının bir ürünü olsa gerek.

İmgeler güçlü. Ayrıca; "Katliam başlattı acımasızca; / Kendi yüreğine kelepçeli, tutsak ruhuma" dizeleriyle semanın suçtan uzak tutuluşu ve kara büyülere yükleniş nedeni anlaşılıyor.

Üstüste güçlü mısralar. Kendine özgü, kendi anlayacağı özgün imgeler. Ağaçlardaki sabah damlaları gözyaşlarını simgelerken, kirpikler bir tığ, akan yaşlarsa ipe benzetilkerek sim ile anlatılmış. Tabii bu benim fikrim. Sim ipin dantele dönüşümüne benzetilmiş ağlayan gözler.

Ela ve yeşil ile gözlerin renkleri anlatılmış. Ela gözlerden akanlar ekvator yağmurları gibi çok ve yeşil gözlere bakıp ağladığı için de her yeri, tüm dünyayı yeşil gören gözleri belirtmiş bölüm. Bu gözyaşlarını akıtan nedenin aslında önemsizliğine değinilmiş ve bu denli güçlü büyük bir sevdanın, önemsiz bir nedenle gözyaşı seline boğulmaması gerektiği vurgulanmış. Bence çok güzel anlatım ve özgün imgeler bunlar...

4. bölümde kıyamet sonrasındaki hal vurgulanmış. Çökmüş herşey, yok olmuş. Kabus bile olsa yürek sızısı alabildiğine vurmuş. Çayırda öten kuş bir ismi simgelemiş sanıyorum. Ruhtaki kıyameti böyle bir anlatımla ortaya koyan kalemin, olayı kabus olarak zorlama çabası, belki de kendini kandırma telaşı olsa gerek diye düşünüyorum. Ya da teselli bulma çabası.

Bana göre harika bir final... Serapta, olmayan damlalardan kana kana içilen su... Ya da içilemeyen, geriye kalan bomboş avuçlar.

Yani sevda denilen duygunun neden çok zaman ruhlara isyan verişinin bir öz hali... Binlerce yıldır süren sevda ayrılıklarının minicik bir özeti.

Girişte de dediğim gibi... Bu kez alışılmış tarzın olan ipeğe sarılmış çelik olma yerine, çelik görünen bir ipek olmuşsun. Çünkü tüm öfkene rağmen sevdaya toz kondurmamış, bir nedenlere bağlamışsın.

Tebrik ediyoum. Yüreğine sağlık Turgay.

Sevgiler...