Kenarda

kollarım gecikmiş yağmurlara sarılınca
anladım bittiğini çocukluğun
sen kısacık yollara yolculuklara teslim
ama ben hala çocuğum yolları düşünmeyecek kadar
kenarda kalmış bir şımarıklık düşkünlüğü bu
uzun süreli uzak arkadaşlıkların ötesinde
ay ışığı yorumlu
ateşli ve öksürüklü gece terlemeleri kadar yalnız...

sadece annemi üzmemeye dikkatliyim dışarıları gözeterek
evden kaçmaya gerek yok ama yine de pencereler açık uyuyorum
çünkü hiç büyümedim çoğalan hüzünlü şarkılarım hariç
sözüm ona kirli şehir ırmaklarında çimmiyor saçlarım
ama göl ve ağaç kokusu duymazsam ağlıyorum köşe bucak...

benliğim çamurlu kapı önlerinde göğün grisine tutkun
kömür ve çam isi kokularının içinde hayatı özlem belledim
temmuz dolu kaldırımlarda gözlerim kısık ıslıksız yılgın
boş ve komik hayallerime bandım simit kokularını cıpcılız
canımın sıkkınlığıyla okuduğum kitaplara el açtım
aç karnına piknik yaptım kır yeşili umutlarla
yokum buralarda...hiçbir yerde...denizlerden utanıyorum
ölmeyeceğim...yokluğumu onaylayacak tanrı sadece...

acı serin bir düş gibi dayanıyor kapıma
gece demekten korkuyorum
mehtaplı ayrılıklardan öte gözümün önünü göremiyorum
geçmiş seslerden uzak ağır kokulu salonlarda kaybolacağım sanki
konuşmaya mecalim yok aşklarım tutanaksız
toprakla sonsuz sevişmek için mezarıma soyunacağım...

sınırı aşılmamış hayatlarda dolaylı dokundum sıcağa
kan gibi bir manzaranın karşısında ölüme hakaretler yağdırdım
ürktün...anlamadın...eşiğini incitmeden kaçmak istedim
masalar kirli sandalyeler ıslak ben çok eskiyim
boğazımdaki düğüme söz geçiremiyor zaman
ben zamana
kuş yürekli bir nabıza yakın kalarak gitmek istiyorum
ayağa kalkmadan yürümeden koşmadan
bütün sözlerden ve sözcüklerden uzak...








Kağan İşçen