benim şu dünyada anladığım
tek şey var
bazen, kendi kendini vuruyor hançeriyle insan

rüzgârın sesi gibi
hem artı, hem eksidir hayattaki sıfır değeri
bilmiyor / anlamıyor kişi
ve işte bu yüzden
ya gündüzün, ya da gecenin
kollarında sanıyor kendini

yaşamın çıkmaz sokaklarında
yatmayacaksın ölüm uykusuna
sen var edeceksin sıfırın başındaki biri
yokluğunu yüzüne vuran boş cep mevcudiyeti
kaldırıp acıların kabuğunu
yoksunluğu yürütse de içinde
aldırmayacaksın

iş eksik harfi bulmakta
böyle çözülür, yaşam denilen bilmece…

bol sıfırlar eklenip dururken bendine
çeker bir el başındakini
yıkılır yere geçmişin
ölgün sıfırlar kalır gelecekte kendine

katar katar geçer gider etraftakiler
ıssız kaldırımlarda
birinin omzuna muhtaç
kendini görmeyen bakışının nârında
arşınlarken bozgununu
serseri kurşun sıfırın
ne menem şey olduğunu
ancak anlarsın / o zaman
yayını kırmadan
hayatı sen avlayacaksın



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir