Yaşamak

Kaybolmak isterdim.
Bilmediğim bir şehirde,
sokaklarında, caddelerinde...


Bir bankta uyanmak isterdim.
Şadırvandan dökülen soğuk suyun,
ellerimi, ayaklarımi ve yüzümü,
okşamasını isterdim.


Kaybolmayıda alırdım göze,
uykusuz kalmayıda,
yollara uzanmayıda.

Bilsemki varış yolumun ucunda
Bilsemki O’na ulaşmak yolun sununda


Ama bende sizin gibiyim.
Bir ipek kozasında,
sadece yaşıyorum.


Yaşıyorum,
gördüğüm gerçeklerle.
Karanlıklar içerisinde,
gördügüm kadarıyla.
Yaşıyorum.


İnanç,
kimbilir nerede kaldı.
Hangi kitabın, hangi şiirin
unutulan mısralarıydı.


Ahh aşabilsem şu kozayı.
Ahh aşabilsek.
Bir anlık yaksada güneş gözlerimizi,
gerçekleri bir görebisek.
Ahh aşabilsek şu kozayı.


Ve yaşasak inanarak.
Ucundaki ateşi ve yeşimi,
hesaba katarak.
inanarak...

İnanç gönlünde benliğinde kalbinde gerçekten inananlar huzur bulur, bu dünyada gönlü kozalamak, hapsetmek karamsarlıktır yüce mevlaya sığınmak huzuru o yolda bulmak gerekir.Zira o yol gerçek yoldur o yol selah ve aydınlık yoludur
şiirinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.

İnanmadan yaşamak yaşamak değildir şair.Kutlarım anlamlı şiirini.Selam.