Bir zamanlar bir masalımız vardı
Samanyolundan bir şarkı
Gözlerimizde mutluluktan ışık
Dünya salıncak,
Biz uçuşan rüzgar.
Birden kaybolanların dünyasında
Yaralı günlerin ortasında
Feryatlarımızın ipliğinde boğulurken
Bulduk kendimizi.

Daha çok zamanımız var derken
Bu yolculuk nereye?
Kim ürküttü,kim haykırdı
Serçeler uyandılar mı rüyadan
Güneş daha doğacak derken
Bir yağmur bir yağmur
Dudaklarımızda elvedanın izi.

Şehrimize erken çöktü karanlık
Kim kovalayacak bu kabusları
Şimdi kim korkumun elini tutacak
Karanlıklarda sürüklenen yüreğimi
Kim yarasına basıp,saklayacak
İçime dolarken her çığlık
Kimsesizliğimi kim giyinecek
yalnızlık dağılırken odamın duvarlarında
gölgeler oynarken saklambaçlarını
kim çözecek siyahın bu düğümünü.

Gözyaşlarım hançer olup bağrımı kanatırken
Biri vardı biri diyorum,
Dört mevsim iklimim
Yandığım,üşüdüğüm,aradığım
Biri vardı.