bu sabah acılara uyandım yine
pencereme güneş doğmuştu
içimi gün aydınlatıyordu
ama
yine ben
acıların en soluksuzunu yaşıyordum
kalkmak istemiyordum yatağımdan
yeni bir güne başlamak da istemiyordum

gözümde yaşlarla
her gün gibi bu günde
yorganı çektim kafama
yeniden
soluksuz kalışları yaşamak istedim
uyanmamak üzere uyumak istedim
ama her yeni günle yeniden uyandım karanlık aydınlığıma

sonra dedim ki kendime
uyan artık aç gözlerini
çıkar at gözlüklerini
yaşamak için bir amaç edin
yorganın altına gizlenerek yaşanır mi bu dünya
hayat hep böyle sürüp gider mi ki

dilimde acı sözcükler dolanırken
ben kendime yeni bir benlik
yeni bir isim ararken
sordum kendi kendime
hercai misin
kardelen mi
hangisini seçiyorsun yaşamak için

ben kardelen olmaya karar verdim
en zor anlarda
en aşılmaz güçlüklerde
hayata inat
yeniden yeşermeye
yeniden can bulmaya
ve hayata can katmaya söz verdim
sonum kardelen kadar güzel olmasa da
yinede hercainin acısını çekmeyi bir borç bildim kendime

işte hayat böyle
ne kardelen olabiliyorsun
ne de hercai ...
birinden biri
eksik kalıyor yaşantımızda
papatyalar gibi baharda açmasa da kardelenle hercai
umuda yenik düşmeden filizleniveriyorlar işte
içinde yaşama arzularıyla
yeniden var ediyorlar tüm güzellikleri yüreklerinde
işte bu hercaiyle kardelenin aşkı
kimse anlamasada onları
yüreklerinde hep sevdaya dair bir acı
yüreklerinde hep mutluluğa dair bir beklenti ...........
umarım
kardelenle hercai gibi güzel geçer
şu kısacık ömrümüz...
bir ömür boyu sürer yüreğimizde aşkımız....