Pembe Gözyaşlarımın Çocuk Ruhu

her güne yeniden anlatırım
sabahsızlık yoksul uğultusudur sensizliğin
yeni bir söylemim yok
tüm ifadesizliğimdir aşkı zamanla ciltlemek

hiçbir şeyde senden başka ayrıntım yok
kıran girer hayata
gözlerinsizliğim sensiz şu yağmurdur
son kurşununu kendisine saklayan
nedensizliğimin orman yangınlarında

orta yerde kalacak biliyorum
pembe gözyaşlarımın çocuk ruhu
ateşle oynayan yaz akşamlarında
ömür kendi kaderine oynayacak son kozunu
o an aşk kışlaşmış gri

ömrüm biterken göz önüne alamayacak sensizliği
sensiz hiçbir düşüm olmadığını anlayacaksın
son kozum o an kırlaşmış saçlarım
aşk gri



gözlerim açık gördüğüm her rüyada
kapalı gözlerim senden başka her şeye

karanlığım ülkesiz
kuş konmaz kervan geçmez güneşimden
iki akşam arası imkansızlık kabusudur sensizlik
pembe ve gözü yaşlı kanamalara gebe

yaz kaçkını ağaçlar ve yollar
deniz akşamlarıyla örtüyorum yaralarımın üstünü
sabaha yorgun umutlarla girmemek için...

düşkünleşmeliyim kirpiklerinin uzanacağı toprağa
seviyorum toprağını gülüşlerinin
senin için sana bittiğim yerlerde gül bana gül beni...

Kağan İşçen