Ey sevgili,
Dökülürken bu satırlar kalemimden ardı ardına
Başımı yasladım yine yokluğunda buğulu cama.
Bugün bir başka hissediyorum
Bir başka tükenmişlik çökmüş üstüme
Fırtınalar sonrası karaya ulaşabilmiş bir gemi misali.
Bütün günü uyuyarak geçirdiğimi bilmezden gelsemde
Silip atabilmek, unutabilmek ne mümkün;
Yorgunluğumun yalnızca bugünün eseri olmayıp
Üçyüzaltmışbeş günün birikimiyle doğduğunu,
Bugünün bir ayrılığın ilk yıldönümü olduğunu.
Oysa ne güzel de demiştin ey sevgili;
Ben sensiz yapamam, yaşayamam diye.
Seni bensiz, beni sensiz düşünemiyordun ya hani
En muhteşem yarınların başrollerini yakıştırmıştın ya bize
Pek güzel, pek gerçekçi bir senaryoymuş...
Rolüme öylesine hazırlamıştım ki kendimi
Senden daha iyi oynayabileceğimi düşünerek.
Yanılmışım işte;
Senin oyunculuğunun yanında benimkisi devede kulakmış,
Sen yapmacık da olabiliyormuşsun meğer.
Belki oyunculuk dersi de almıştın
Bense senin yazdığını oynamakla yetinirken
Tüm sadakatimle bağlıydım senaryona.
Şimdi kim bilir hangi rollerde, hangi oyunlardasın
Bu kadar başarılıyken bırakmış olamazsın.
Bugün, bir oyun da olsa eserini anmak istedim
Öyle ya unutamadığım bir başyapıt olmuş.
Şimdi tekrar tekrar kutlarım seni
Bıraktığın izler asla silinemeyecek türden.
Hep hatırlanacaksın bu oyununla, bu güzel senaryonla
Attığın imza kalıcı olacak adeta asırlık
Tekrar tekrar eline, yüreğine sağlık...
-Halis İPEK-

(Okuyan herkese teşekkür ederim. Puan ve yorumlarınızı bekliyorum.)