Gözlerime Sırıtkan

çağla dalıyla gelirdi kış
su renkli havada koyun koyuna
gençliğimle saçlarının yan kısmı
aşka aşkla tutunmaktı tek dürüstlüğüm
gerçeğe hiçbir gidişin yakışmazken
ömre ayak direyen kavak ağaçlarıydı
gözlerime sırıtkan sırıtkan bakan
ve dişleyen etini son sonbaharın

kıvrak bir sarımsılık kalırdı gerisin geriye
hiçbir mevsim olgunlaşmazdı içimde
bakışların karşımda değilken
zaman ham bir meyve kadar aciz
ölüm cana sevgili kiracı bakışlarının tadı için...

sensiz yaşayamam yavru sığırcığım
sensizliği yaşarım kışa çakılmış evler gibi
seni sonsuzluğa hapsedemem ki
yağmursuzum gözlerinin son vurgusunda
ömrüm senden öteye yetsin diye
üşürüm ağlayışında kalan
dişlerinin sızısındaki kederde
kendime ihanet ederim sensizlikteki gri nefesimle
sensizliğe ihanet edemem
kaldığım koyu siyah bu fersizlikte...

kentin akşamı önünü göremez
cadde ayrı bir sıkıcılığa akar
bej toz bulutu sarı ışık korkutucu yalnızlık
tarih de unutulur
geçmiş ve hatta gelecek
ay sadece yukardadır
geceden kaçan iki gelincik kalır sonsuz cesarete
biri ben biri bir başkası...
sen...

Kağan İşçen