Sen ki zaman misali kalbimde dönüp duran
Yokluğu zifir gece varlığı güneş yarim
Kaş çatışı nabzımın atışını durduran
Bir gülüşü can veren şifalara eş yarim

Ben ki sana hakkımı en baştan helal edip
Demişim ki “ne varsa yüreğimin suçudur”
Soranlara en güzel hallerinden bahsedip
Demişim ki “kalbimin bitmeyen orucudur”

Sen ki düşümden düşüp gülüşünü saklayıp
Umudumun üstüne basa basa gittin ya
Suçu bana yükleyip kendini de aklayıp
Bitmeyen kâbusların içersine ittin ya

Ben ki senin gittiğin o an’a kurban oldum
Visaline ant içip ömrümü feda ettim
Hasretinin içinde şuursuzca kayboldum
Nicelik ve niteliği benliğimde kaybettim

Sen ki dönüp ardına bir kez bile bakmadın
“Vazgeçmem” diyor iken birden bire vazgeçtin
Aşkı koydum kenara dostluk da bırakmadın
Ne yaptım ki ben sana? Yok oluşumu seçtin!

Ben ki işte bir ondan “yanılmışım” derim de
Toprağa girene dek fikrimi taşlarım yar
Kendini koy yerime! Nasıl vazgeçerim de
Yaşamaya sarılıp yeniden başlarım yar?

Sen ki çoktan başlamış hatta çok mutluymuşsun
Duydum ki kahkahanı güneşler kıskanırmış
Benden gittin gideli daha umutluymuşsun
Yeni sevgilin ile sizi herkes tanırmış

Ben ki sözün bittiği suskunluk diyarına
Dönülmez bilet aldım bu şiirle giderim
Bana layık gördüğün sonsuzluk efkârına
“Sen mutlu ol” diyerek teşekkür de ederim


İHSAN TURHAN