hayrettin taylan


1.
yalnızlığın “ gece “ oğlu oldu
gözün aydın aşk

2.
uğrunun batısında güneş batar ben doğar
ben kokusu güle karışır
yalın duruşun adı araşır
ve ins ile insanilik dağlaşır öze
beni bulur gözden nurlarla
3.

hasret yanıklarını sunar
kafiye ve dize ruha ulanır
çöl, kar, deniz, sonsuzluğa çağırır
4.
yola çıkmalıyım kader deyip gitmeli keder
suyun susuzluğunda arınmalı yanlışlar
hayalarımızdan akmalı esrik unutuşlar
düşmeliyim düşten sonraki düşüşlere
5.
gecenin yarasında bandını uzatır yıldızlar
sevenin göz ışığı siner bahtıma

bir çok sen’den geçişin yordamındayım
az biraz kendimi buluyorum
az biraz sensizliği ağartıp
gitmenin kader olmadığını onarır halim



6.
muğlak bir gerçeğin düşüymüş uzak kalışın
bu uzak yeter
bu geliş hayali yeter

yoluna çıkmalıyım yollar yollara aşk şeridiyken
içimde ilme gürleyen sözlerin büyür
içimde suyun ölümü kutlayan göz yaşların akar

su ve damla anlatır gidişi, yeniden geliş mecalimizi
ses t/ellerimden bir el sonrasını özetler
7.
pan ve “el” bilmez ayrılığı
ben ve öz silmez sensizliği

ayrılığı bilmez ilaçlar
yanında olmalıyım gece ve sen
bağrında olmalıyım aşk ve sen
çağrında kalmalıyım tutku ve özleyiş