hayrettin taylan


şüpheler tartaklar sensizliğin can dilini
gelmenin göçüne zorlardı benden kalanların
ağlamaya değmez hayatların sunardı leyli hayat
uygundur bu yaşamın ta kendisi
kul dansını yapar okur seni yaşanamayanlar

zam’para zanların ziy’anında teşhir ederdi keder
can’pare anların ağyarında vuslat kılardı kader
aşk bir kereye , ben son kareye, hayat hep bize sefer

hüzün geçirmeyen ruhların bakracına alırdı yoğurt
bir başkasının yiyişine tuzaklanırdı ömrün
dişgücü ,düşün iç sesinden alınmalar uyarırdı h’azında
yılan ile yalan sokulurdu gerçeklere
zehirlenen sendin
kanayan,acıyan ben
nakli yapılmış imkanszılığın yeni sevdası olurdu yaşam arzusu
illa da bir günlerin büyürdü yolumda
sensizliğe bağışlanan kalakalışların can yordamında
seni saklardım sırrı ,sırra tanıştıran kader gibi
hatırlanması zor olanların zir vadisinde üşürdüm
aşk kanaması artar toplanırdım tahayyüllerinden
fırtınadan fır dönüye dün olmak gibi
yarısını senden alan ömrün bombası gibi
göremediğim senin kör ettiği her gün gibi
sevmiştim seni içten ya da hiçten