Şiir okurken sesin kalınlaşıyordu,
Başını eğip,kulağıma fısıldarken bile.
Ve okuduğun her dize,hep bir iz bırakıyordu bende.
Keşke yalnız,bunun için sevseydim seni...



Gözlerinin rengi bir tatlı elaydı,
Yanımdaydın fakat ulaşılmazdın bana,
Ve hep bir mana vardı senin bakışlarında,
Keşke yalnız,bunun için sevseydim seni...



Uzaklara bir dalışın vardı kafenin camında.
İki çay söylemiştin,üşüyen tenimizde içimiz ısınsın diye.
Ve bu sırada bir gül görmüştüm titrek ellerinin arasında,
Keşke yalnız,bunun için sevseydim seni...



Hiç bir seyim yoktu,akıp giden zamandan başka,
Ne bir özgürlük ne de biraz ümit.
Yalnızca bir çırpınış,korkak bir güç vardı terleyen avuçlarımda
Keşke yalnız,bunun için sevseydim seni...



Hiç bir ressam çizemezdi gözlerindeyken yaşadıklarımı,
Hiç bir oyuncu anlatamazdı nefesindeyken korkularımı.
Oysa sen korkularımın geçici bir iklim olduğunu öğretmiştin bana.
Keşke inansaydım da,
İnandığım için sevseydim seni...


Masal Kadını...