’’Bir Gençkızın Akşamüstü Sözleri Bunlar.
Karanbole Atılmış Bir Kurşunda ,
Hedeflenememiş Olmanın İçacısıyla..’’

Kırılmış düşlerin raksında 
Kızıla çaldı gözlerini güneş
Acıyı yiyen rüzgar
Zehrini kustu üstümüze.
Kabul ettim
Boğulduk hüzünlerimizin yetimliğinde...

Bizim için çok geç artık
Camları buğulu bir otobüsün
Sevda durağını es geçişi kadar geç.

/Ayrılığa nikahlandık biz
Yetişemeyiz artık/

Feri sönmemiş isyanlarda,
Perspektifimde hazin bir bitiş.
Nabzımın ritminden
Kalemimin vezninden
Ve aşkımın ayak izlerinden
Adım adım silebilmek için uğraşıyorum seni...

Ne olur git/me heybemden
Kal/ma masalların gizinde
Ait olduğun koyuna sokul/ma
Savruluyorum avuçlarında
Topla/ma..!

Yar/ ın yok artık..!

Ben ne İlah. Ne Peygamberim
Ben toprağım
Üstünde yeşeremediğin!

Medusa’mı sandı beni de,
Böyle taşa döndü dilin?

Bilirsin tahtalarım eksiktir benim.
Yapamam ki o sandalı
Yağmurlar taştığında binelim
Gidelim...
Yakıldı tüm denizlerin ateşi.

Matemli bu şiirin künyesinde,
Ceset kokuyorsun ne çare
Suskuların tüm çürümüşlüğü üzerinde
Dört yanlış bir doğruyu götürürdü ya,
Bir yanlışın,
Dört doğrumuzu harcadı seninle...

Ahh biliyorsun işte.
Hermes’in çocuklarından çaldığımız bu aşkoyunu
Hayır getirmedi ikimize de.

Gece kocaman oldu içimde
Gün ışımadan,
Sabaha kaç varki ?
Ben uyumadan..
Keman sesleri, mızıkacılar sokakta
Üst kattan çekiç sesleri.
Ahh
Kar taneleri başladı yine uzaktan...

/Yeni bir gün, Yeni bir hayat, Yeni bir masal /

Bütün şarkılar,
Mantarlaşmış bir veda havasında yamalı
Bir taze yara saklanır her gülüşte
Öptürmem onları.
Bilirim.
Geçmeyecekler..!

Yol ayrımları bunlar, günahsız.
Bir gidişin veda buseleri,
Yanaklarında çiseleyecekler...

Şimdi giderken,
Matemli bu şiiri bırakıyorum sana.
Ve ilk kez yalan söylüyorum sana.

Elveda...



/Seni öldürdüm. Hiç kan çıkmadı.
Beni öldürdüm. Kaskatı kesildi infazdaki arınmışlık perdesi../

Gülşah Kolsuz